In “Farsi’ (Perzische taal) betekent Jol deken en ‘asb’ paard. Hetzelfde woord wijst op de bescheiden mantel van bedelaars en derwisjen.
Dit wordt gebruikt om het dier te beschermen tijdens de koude winternachten of als deken na galop.
Een Jol bestaat uit een rechthoekig textiel (wordt op de rug van het dier gelegd) met daarbij desgevallend twee smalle armen (samen te binden op de borst).
Nomaden uit de bergstreken vervaardigen de Jol met een vilten voering als bijkomende bescherming tegen de koude.
Opvallend is dat de Jol uit het Noord-Oosten van Iran veel groter zijn in afmeting dan de exemplaren uit West Iran.
Dit moet in verband gebracht worden met de fysionomie van de Gorgan-paarden. Dit ras is robuuster gebouwd en de paarden hebben een kortere romp.

Een variante op de Jol is de Q’ashieh (of Zinpush) : een ruimer deken dat op het zadel wordt gelegd wanneer de ruiter voet aan grond zet.
Het is een symbolische manier om het beeld te besparen van een paard zonder ruiter (algemeen beschouwd als een guur voorteken). Het wordt vooral gebruikt tijdens plechtigheden door vooraanstaanden die begeleid worden door de Q’ashieh dari, een dienaar die het deken draagt en het paard bedekt.
De maat van de Q’ashieh is ook veel groter dan die van de Jol. De fraaiste exemplaren werden in de stad Rasjd vervaardigd, een stad die vermaardheid verwierf dank zij een bijzonder fijn naaldwerk van zijden draad op dunne vilt.

Er bestaat een groot aantal ornamenten in allerhande formaten en voor allerlei verschillende doeleinden, functioneel of louter decoratief.